Video Games: Young Professionals vs Lana Del Rey

Το «Video Games» από τους Young Professionals το είχε ανακαλύψει η αδερφή μου. Ήρθε μια μέρα σπίτι μου και μου λέει «άκου τι κομματάρα βρήκα». Ανοίγουμε YouTube και μου το βάζει. Ήμουν λίγο επιφυλακτική στην αρχή, γιατί το γούστο της Κατερίνας στη μουσική δεν συνάδει πολύ με το δικό μου. Αλλά ήταν πολύ ενθουσιασμένη για να της το χαλάσω. Με το που ακούω τον ήχο από το φλιπεράκι στην αρχή, πετάγομαι σαν ελατήριο πάνω. Το πόδι αρχίζει και κουνιέται και μπαίνει το ρεφρέν «It’s you, it’s you, it’s all for you». Και παθαίνω έρωτα. Αρχίζουμε και χοροπηδάμε και οι δύο σαν τα κατσίκια μέσα στο σαλόνι και ο σκύλος μου να γαβγίζει, γιατί νόμιζε ότι κάτι πάθαμε οι τρελές!

Από τότε το βάζω σχεδόν κάθε πρωί, όταν περπατάω μέχρι να φτάσω στη δουλειά. Μου φτιάχνει την ημέρα, μου φτιάχνει την διάθεση και θέλω κάθε φορά να αρχίσω, σαν την μουρλή, να κοπανιέμαι κάτω από τον Πύργο των Αθηνών!

(Όταν γυρίζω από την δουλειά βέβαια είναι άλλο το ρεπορτόριο! Five Finger Death Punch στο τέρμα!!!)

Χρόνια μετά άκουσα το ίδιο κομμάτι από την Lana Del Rey, το οποίο μετά ανακάλυψα ότι είχε βγει πρώτα. Μου άρεσε και αυτή η εκδοχή. Πιο νωχελικό, σου αφήνει μια μελαγχολία. Είναι σαν φθινοπωρινό απόγευμα, που μετά από μια διαβολική ημέρα, κάθεσαι στο παράθυρο και αναπολείς την ζέστη του καλοκαιρινού ήλιου στο πρόσωπό σου.

Video Games

Υπάρχουν τραγούδια που δεν τα ακούς απλώς. Τα αφήνεις να μπουν μέσα σου. Και το «Video Games» είναι ένα από αυτά — ένα κομμάτι που για κάποιον παράξενο λόγο μιλάει ταυτόχρονα στη ρομαντική, στη σκοτεινή και στη χορευτική πλευρά μας. Το παράδοξο; Το ίδιο τραγούδι μπορεί να σε κάνει να θες είτε να… βυθιστείς σε ένα μουντό δωμάτιο με το Wi-Fi της μοίρας κλειστό, είτε να ανέβεις σε μπάρα και να χορέψεις σαν να πάτησες restart στη ζωή.

Και αυτή η διπλή πραγματικότητα οφείλεται στο ότι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι το προσέγγισαν: η Lana Del Rey και οι Young Professionals. Το ίδιο τραγούδι - δύο διαφορετικά συννεφάκια στην ψυχή.

Η Lana Del Rey: Το μελαγχολικό ημερολόγιο

Η Lana Del Rey έχει αυτή τη μαγική ικανότητα: να κάνει τα πάντα να μοιάζουν σαν Polaroid που ξέμεινε από χρώμα αλλά όχι από συναίσθημα. Στη δική της εκδοχή, το «Video Games» είναι μια ερωτική εξομολόγηση που ψιθυρίζεται σε μια άδεια κρεβατοκάμαρα, με λίγο καπνό στον αέρα και μια μελαγχολία που μπαίνει από τη χαραμάδα.

Η φωνή της έχει την υφή του απογεύματος. Αυτού του χρυσοκόκκινου φωτός που κάνει τις σκέψεις να σε βαραίνουν λίγο παραπάνω. Είναι αργό, σχεδόν τελετουργικό. Δεν σε προσκαλεί - σε υπνωτίζει.

Γιατί η Lana δεν τραγουδάει για το περίφημο «αγόρι που παίζει video games». Τραγουδάει για την ιδέα της αγάπης που δίνεις χωρίς πάντα να τη λαμβάνεις. Για εκείνο το «είμαι εδώ, σε κοιτάζω, σ’ αγαπώ, αλλά εσύ χάθηκες μέσα σ’ έναν άλλο κόσμο». Και αυτό το συναίσθημα, όσο και να πονάει, είναι όμορφο μέσα στη σιωπή του.

Young Professionals: Το πανηγυρικό reboot

Κι εκεί που η Lana σου έβαλε γάζα στην καρδιά, σκάει το remix των Young Professionals και σου τη βγάζει… για να σε πετάξει στην πίστα και να αρχίσεις να χορεύεις λες και δεν υπάρχει αύριο.

Η εκδοχή των YP είναι σαν το remix να ήπιε Red Bull, να φόρεσε LED παπούτσια και να βγήκε να γιορτάσει τη ζωή. Έχει ένταση, χορευτικό σφυγμό, beats που θυμίζουν νυχτερινή απόδραση από την πραγματικότητα. Και το πιο ωραίο; Δεν ακυρώνει τη μελαγχολία του πρωτοτύπου. Την μετατρέπει σε δύναμη.

Εκεί που η Lana ψιθυρίζει, οι Young Professionals φωνάζουν: «Ναι, το παιχνίδι της ζωής πονάει. Αλλά εμείς θα χορέψουμε πάνω από το glitch.»

Το remix αυτό είναι για όσους θέλουν την ένταση: για όσους θέλουν να αισθανθούν ζωντανοί, να σηκώσουν ώμους και να πουν «OK, η καρδιά μου έπαθε bug, αλλά προχωράμε».

Και κάπου εκεί το τραγούδι δεν είναι πια λυπημένο. Είναι catharsis. Είναι χαμόγελο με ηλεκτρική ενέργεια.