Φοιτητικά δωμάτια

Posters, CD towers και φραπέδες παντού!

Υπήρξε μια εποχή που τα φοιτητικά δωμάτια είχαν ψυχή. Δεν ήταν απλώς τέσσερις τοίχοι και ένα γραφείο IKEA. Ήταν ιεροί χώροι αυτογνωσίας και μουσικής αποκάλυψης. Η διακόσμηση; Ένα μυστήριο με βασικά στοιχεία ένα μισοάδειο ποτήρι φραπέ, αφίσες που κάλυπταν ό,τι είχε απομείνει από τον τοίχο, και CD towers που έγερναν επικίνδυνα από το βάρος των ονείρων και των μουσικών άλμπουμ.

Ο ναός του ήχου

Στο κέντρο του δωματίου, το στερεοφωνικό - εκείνο το πλαστικό τέρας με τα τεράστια κουμπιά και τα δύο ηχεία που έμοιαζαν με τα μάτια μιας υπερμεγέθους μύγας! Κάθε φορά που έπαιζε το Master of Puppets ή το Highway to Hell στη διαπασών, το πάτωμα έτριζε και ο συγκάτοικος (ξενέρωτος συνήθως) χτύπαγε τον τοίχο για να το χαμηλώσεις.

Στο πάτωμα σε στοίβες, τα CD: Metallica, Paradise Lost, Nirvana, Korn, Tool, Cradle of Filth, Iron Maiden, Pantera, Black Sabbath... Πιο κάτω, τα «δανεικά» και αγύριστα. Αυτά που όλο έλεγες να επιστρέψεις αλλά… το «ξέχναγες»!

Οι τοίχοι που ήξεραν μυστικά

Οι αφίσες δεν ήταν διακόσμηση· ήταν δήλωση. Στους τοίχους, ο James Hetfield κοίταζε απειλητικά τον κόσμο, ο Ville Valo χαμογελούσε κοιτάζοντας το υπερπέραν και οι Cure κρέμονταν ανάμεσα σε δύο σελίδες του Metal Hammer. Η αφίσα από The Crow δέσποζε στον τοίχο, ο Ozzy ετοιμαζόταν να κατασπαράξει ένα περιστέρι και ο Cobain γρατζούναγε μελαγχολικά την κιθάρα του.

Και κάπου εκεί, το τασάκι στο γραφείο γεμάτο αποτσίγαρα, η κόκα κόλα να έχει ξεθυμάνει στο κομοδίνο και αντί για το βιβλίο του πανεπιστημίου, είχες το τελευταίο τεύχος του Kerrang! που είχες παραγγείλει.

O φραπές και τα πρωινά

Ο φραπές ήταν καύσιμο. Ξυπνούσες, χτύπαγες το μίξερ, ανακάτευες τα παγάκια, άκουγες το Unforgiven II και έλεγες «εντάξει, σήμερα θα διαβάσω». Αμ δε! Αλλά εκείνη η μυρωδιά - το μείγμα καφέ, καμένου CD-R και αποσμητικού χώρου (για να μην βρωμοκοπάει το δωμάτιο τσιγαρίλα) - έγινε η επίσημη μυρωδιά της εφηβείας μας.

Η μαγεία του χάους

Τα φοιτητικά δωμάτια της γενιάς μας δεν ήταν minimal. Ήταν χαοτικά ιερά. Μέσα στο χάος τους γεννήθηκαν playlists, φιλίες, έρωτες και σχέδια για μπάντες που ποτέ δεν πρόλαβαν να κάνουν πρόβα.

Τα Σάββατα το δωμάτιο γεμάτο με την παρέα μαντράχαλοι και gothorockούδες. Μουσική στο τέρμα, air guitars, φωνές, γέλια, πειράγματα στα κορίτσια και ο διπλανός να φωνάζει μέσα από τον τοίχο «κάποιοι πρέπει να διαβάσουμε κιόλας»! Τα βράδια έκλειναν με το Tears of the Dragon και εσένα να κοιτάς έξω από το παράθυρο και να σκέφτεσαι το πρόσωπο που σου είχε κλέψει την καρδιά.

Σήμερα τα δωμάτια είναι πιο καθαρά, τα posters ψηφιακά και οι playlists αόρατες. Αλλά κάπου μέσα μας υπάρχει ακόμα εκείνο το μικρό ηχείο που τρίζει, ο φραπές στο γραφείο και το άγχος για εκείνη την εξεταστική που έπρεπε να περάσουμε. Και κάθε φορά που ακούμε τον πρώτο στίχο του «Nothing Else Matters», κάτι μέσα μας επιστρέφει στο δωμάτιο εκείνο - όπου όλα ξεκινούσαν με το πάτημα του play.