Stranger Riffs: Όταν το metal μπήκε στο Upside Down

Υπάρχουν στιγμές στην τηλεόραση που δεν βλέπονται — νιώθονται.

 Εκείνες οι στιγμές που δεν πατάς pause γιατί, αν το κάνεις, κάτι ιερό θα χαθεί. Μία από αυτές είναι ο Eddie Munson πάνω στο τροχόσπιτο, με την B.C. Rich στο χέρι, να ουρλιάζει τα πρώτα riffs του «Master of Puppets» μέσα στο Upside Down.

Η σκηνή αυτή δεν είναι απλώς κορυφαία — είναι σχεδόν τελετουργική. Μια ηλεκτρισμένη συμφιλίωση ανάμεσα στο σκοτάδι και την αδρεναλίνη. Ο Eddie δεν παίζει απλώς για να αποσπάσει τις νυχτερίδες του Vecna· παίζει για όλους εμάς που κάποτε κάναμε air guitar στο δωμάτιό μας πιστεύοντας ότι ο κόσμος, έστω για λίγο, μπορούσε να σωθεί με ένα solo.

Upside Down, αλλά με power chords

Το Stranger Things δεν αντιμετωπίζει τη μουσική σαν soundtrack. Είναι χαρακτήρας. Από το «Should I Stay or Should I Go» (που έπαιζε όταν ακόμα είχαμε κασετόφωνο με μολύβι για να γυρίζουμε την ταινία) μέχρι το «Running Up That Hill» της Max, κάθε τραγούδι κουβαλάει συναισθηματικό βάρος.

Και ύστερα, boom — μπαίνει το metal. Όχι σαν καλεσμένος, αλλά σαν ήρωας με σπαθί-κιθάρα. Ο Eddie Munson, ο «παράξενος» του Hawkins, γίνεται το απόλυτο alter ego κάθε outsider που κάποτε έγραφε «Metallica» στα θρανία.

«This is for you, Chrissy»

Αυτή η φράση, λίγο πριν το solo, είναι σκέτη. Ο Eddie δεν θυσιάζεται απλώς· λυτρώνεται. Το «Master of Puppets» γίνεται ύμνος για κάθε παρεξηγημένο πιτσιρικά με μαλλί μέχρι τον ώμο που άκουγε Sabbath στο walkman. Και το πιο τρελό;

Οι Metallica ξαφνικά έγιναν trend στο TikTok. (Ναι, οι ίδιοι Metallica που κάποτε θεωρούνταν «πολύ σκληροί» για το MTV. Καλωσήρθατε στην απόλυτη ειρωνεία της ποπ κουλτούρας.)

Η τέταρτη σεζόν του Stranger Things έκανε κάτι που καμία δισκογραφική δεν κατάφερε εδώ και χρόνια: ένωσε τους βετεράνους του mosh pit με τη Gen Z. Ξαφνικά, το heavy metal έγινε cool ξανά. (Μη γελιόμαστε, για εμάς δεν έπαψε ποτέ να είναι).

Soundtrack μιας άλλης εποχής

Το soundtrack της σειράς είναι το DNA του. Κάθε τραγούδι είναι flashback. Από τις μπλούζες Maiden και Dio μέχρι τα φωσφοριζέ εξώφυλλα των LP, το Stranger Things δεν «θυμίζει» τα 80s — είναι τα 80s. Μυρίζει VHS, κραγιόν και μεταλλικό ιδρώτα.

Και μέσα σε όλη αυτή τη synth-νοσταλγία, το metal λειτουργεί σαν αντίβαρο: το χαμόγελο του Eddie είναι η απόδειξη πως το σκοτάδι μπορεί να είναι και λύτρωση.

Αν το «Running Up That Hill» είναι η προσευχή της ψυχής, το «Master of Puppets» είναι η κραυγή της. Και αυτή η αντίθεση είναι που κάνει το Stranger Things να φαντάζει τόσο ζωντανό — ένα τέλειο, ηλεκτρισμένο χάος ανάμεσα στην αθωότητα και τον τρόμο.

Metalheads vs Vecna

Κάθε γενιά έχει τον δικό της Vecna — κάποιον ή κάτι που ρουφάει ενέργεια και χαρά. Για τους metalheads, ήταν πάντα η παρεξήγηση: «σατανιστές», «παράξενοι», «αντικοινωνικοί». Αλλά το Stranger Things έδωσε μια άλλη εκδοχή: ο Eddie είναι ο ήρωας που παίζει μέχρι τέλους, κι ας ξέρει ότι θα χάσει.

Και μέσα σ’ αυτό το dark glory, υπάρχει χιούμορ. Εκείνο το ειρωνικό, αυθεντικό χιούμορ που έχουν μόνο όσοι επιβίωσαν από σχολικές συναυλίες χωρίς feedback.

The last note

Στο τέλος, το Stranger Things δεν είναι απλώς μια σειρά τρόμου ή νοσταλγίας. Είναι ερωτική επιστολή στη μουσική που μας έκανε να νιώσουμε διαφορετικοί — και περήφανοι γι’ αυτό. Το metal δεν μπήκε απλώς στο Upside Down. Το κατέκτησε.

Κι αν κάπου, σε ένα σκισμένο κομμάτι σύμπαντος, υπάρχει ακόμα μια πύλη για τον κόσμο του Vecna, σίγουρα πίσω της δεν ακούγονται κραυγές, αλλά το ουρλιαχτό μιας κιθάρας που σκίζει τον αέρα. Οι Metallica παίζουν, το Upside Down σείεται, κι ο Eddie γελάει από μια άλλη διάσταση. Δυνατά. Όπως πρέπει.