Split EPs

Mικρές γέφυρες σε έναν κόσμο αποστάσεων 

Πάντα είχα αδυναμία στα splits. Για μένα είναι μια συμμαχία αλληλεγγύης από μπάντες που θέλουν κάτι να πουν — ίσως από διαφορετικές χώρες και από διαφορετικά είδη μουσικής.

Μέχρι και σήμερα, που όλα κυκλοφορούν και ψηφιακά, το split επιμένει. Δεν αφορά τα streams, αλλά τη συνάντηση. Είναι σαν μια κοινή δήλωση ύπαρξης σε έναν κόσμο που συνειδητά μας θέλει απομονωμένους πίσω από μια οθόνη.

Οι Voivod, ας πούμε, που βγάλανε splits με Napalm Death, At the Gates και Entombed (κι έτρεχα σαν τρελή να τα μαζέψω…), δεν κάναν απλώς μια συνεργασία, αλλά μια διασταύρωση σχολών και πειραματισμό με μπάντες όχι τόσο κοντά στον δικό τους ήχο.

Άλλα αγαπημένα και αξιοσημείωτα splits με την πάροδο του χρόνου:

Doom / No Security (’84)
Doom / Hiatus & Doom / Selfish (’94)
Cause for Alarm / Warzone (’95)
Discharge / M.G.15
Born Against / Screeching Weasels (’93)
Orange Goblin (σαν Our Haunted Kingdom) / Electric Wizard (’98)
Neurosis / Soilent Green (’99)
Church of Misery / Sourvein (’06)
Municipal Waste / Toxic Holocaust (’12)
Pungent Stench / Disarmonic Orchestra (’89 — και έπος!)
D.R.I. / Raw Power (’01)
Αδιέξοδο / Γενιά του Χάους
Autopsy / Paradise Lost & Autopsy / Bloodbath
Χαοτικό Τέλος / Χειμερία Νάρκη (κασέτα)
Rotting Christ / Sound Pollution (κασέτα, αρχικά)
Graves at Sea / Asunder (’14) & με Sourvein (’05)
Melvins / Isis

Και πόσα άλλα ακόμα που, αν συνεχίσω, δε θα τελειώσω ποτέ…

Κλείνοντας, θέλω να πω πως τα splits δεν είναι απλώς ένα format. Είναι μια μικρή ιστορία δημιουργίας και συντροφικότητας, είτε είναι σε βινύλιο είτε σε κασέτα. Είναι μια ανεκτίμητη στιγμή που κρατά τη μουσική που γουστάρουμε ζωντανή.