Πήγαμε στη γιορτή (Επαν)εκκίνησης των Panx Romana

Σήμανε Συναγερμός στο Κύτταρο από "'Ελληνες" που στις φλέβες τους κυλάει rock 'n roll

Η συναυλία της Παρασκευής 10/10/2025 στο Κύτταρο ήταν κάτι παραπάνω από ένα ακόμη live.

Ήταν αφιερωμένη στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, στον Δημήτρη Δημητράκα, και στα 43 χρόνια των Panx Romana, που επέστρεψαν στη σκηνή του Κυττάρου απ’ όπου και ξεκίνησαν τη διαδρομή τους.

Τη βραδιά άνοιξε ο νεαρός ράπερ Emperoar από τον Βόλο. Λίγο αγχωμένος, μόνος του πάνω στη σκηνή — με μπλουζάκι Panx Romana φυσικά! Στη μισή περίπου ώρα που διήρκεσε το σετ του, μας έδειξε πως «το έχει». Καλό flow στο ραπ του και εντύπωση μου έκανε η άνεσή του να ραπάρει και με αγγλικό στίχο. Ο κόσμος τον αποδέχτηκε με θέρμη, παρόλο που θεωρητικά δεν ήταν «του ύφους» της συναυλίας. (Προσωπικά διαφωνώ με το τι σημαίνει “ύφος” σε μια συναυλία — αλλά αυτό είναι μια κουβέντα που αξίζει να γίνει κάποια στιγμή ξεχωριστά.)

Τη σκυτάλη πήρε το vintage ντουέτο Vina και Johny. Ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, καθώς δεν τους είχα ξανακούσει, και οφείλω να ομολογήσω πως μου τράβηξαν την προσοχή. Η γεμάτη σκέρτσο σκηνική παρουσία της Vina και η cult, αλά Σταμάτης Γαρδέλης, μορφή του Johny ήρθαν και «κούμπωσαν» με τον post-punk ήχο της μπάντας, που ώρες ώρες φλέρταρε με Killing Joke ή πρώιμους Nine Inch Nails, θα τολμούσα να πω.

Ακολούθησε χαιρετισμός και ενημέρωση από αντιπροσωπεία ανθρώπων που συμμετείχαν στις αποστολές Global Sumud Flotilla και March to Gaza Greece.

Ο κόσμος τους υποδέχτηκε πολύ ζεστά και το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ταρακούνησε για τα καλά το Κύτταρο.

Ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε τους οικοδεσπότες της βραδιάς, καθώς η φιγούρα του ξεκούρδιστου ανθρώπου έκανε την εμφάνισή της και οι πρώτες νότες του Κράτος Κλειστόν ήχησαν στο ιστορικό κλαμπ της Αχαρνών.

Τι να πει κανείς γι’ αυτό το συγκρότημα. Αγέραστοι, με σπίθα στο μάτι και ενέργεια που θα ζήλευαν έφηβοι.

Ένα από τα μακροβιότερα punk σχήματα, που σίγουρα ξέρουν από live εμφανίσεις. Με δύο νέα μέλη στη σύνθεσή τους — τον Πάνο στα ντραμς και τον Βασίλη ως δεύτερο κιθαρίστα — για πρώτη φορά στη μπάντα.

Το κοινό φυσικά και ανταποκρίθηκε.

Στο mosh pit το pogo είχε την τιμητική του. Τρεις γενιές, κυριολεκτικά, έγιναν ένα κάτω από τη σκηνή και χτυπιόντουσαν υπό τους ήχους των Panx Romana.

Το κλίμα έγινε πιο συγκινησιακό με την αναφορά στον μεγάλο απόντα της γιορτής αυτής — φυσικά μιλάμε για τον πρόσφατα εκλιπόντα Δημήτρη Δημητράκα.

Πιστεύω πως ο Φρανκ, πίσω από τα μαύρα του γυαλιά, μπορεί να έριξε κι ένα δάκρυ.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Panx, προβάλλονταν slides με εικόνες από τη σαραντατριάχρονη διαδρομή της μπάντας, αλλά και αναφορές στα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη.

Άξιο αναφοράς είναι πως τα παιδιά των αποστολών στη Γάζα βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή καθ’ όλη τη συναυλία, παίρνοντας κατά στιγμές ενεργό μέρος στην κλωτσοπατινάδα!

Επίσης, δε θα μπορούσε να λείπει από το pit ο Μήτσος Φου των Κοινών Θνητών, γνωστός φίλος και φαν του συγκροτήματος, ο οποίος — αν και κάτω από τη σκηνή — πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε με τη μπάντα.

Γίνανε τόσα πολλά που σίγουρα μου διαφεύγουν κάποια.

Οι Panx Romana δεν έλεγαν να αφήσουν το σανίδι, παρά μόνο όταν ξεμείνανε από τραγούδια, όπως μας εκμυστηρεύτηκαν.

Τριαντατρία (33) κομμάτια παίχτηκαν — μέχρι και το Ace of Spades ακούστηκε!

Βέβαια, ακόμα και τότε συνέχισαν· μετά τα ιστορικά από τη συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας, Αθήνα και Έλληνες — που ήταν προγραμματισμένα να κλείσουν τη βραδιά — ξαναπαίξανε και ένα Κράτος Κλειστόν κι ένα Συναγερμό… έτσι, για το δρόμο.

Σχεδόν τρεις ώρες διήρκεσε το σετ τους και δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος που να μην έφυγε ικανοποιημένος και γεμάτος από αυτό που βίωσε!