Πήγαμε στο Into Battle Fest vol. VI (26-27/9/2025...και bonus 28/9/2025) στο Κύτταρο

Με πολλές εκπλήξεις...κι ένα μεγάλο ξενέρωμα το έκτο φεστιβαλ της Eat Metal Records,

6ο συναυλιακό έτος για το ελληνικό ιστορικό metal label Eat Metal Records, απαρτιζόμενο και φέτος από εγχώριες και ξένες μπάντες αλλά και κάποιες εκπλήξεις όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Παρασκευή απόγευμα και φεύγω αργοπορημένα απ’ το σπίτι κατευθυνόμενος προς Κύτταρο μ’ ένα ψιλοάγχος να προλάβω την πρώτη μπάντα που ανοίγει το fest, τους δικούς μας Stygian Path, μιας πολύ υποσχόμενης epic power metal μπάντας, οι οποίοι για μια ακόμα φορά απέδωσαν άριστα το υλικό τους επί σκηνής! Με σύμμαχο τον, ευτυχώς, πολύ καλό ήχο, έβγαλαν πολλή ενέργεια στην οποία το κοινό ανταποκρίθηκε δεόντως! Έχουν ρίξει πολλή δουλειά και αυτό φαίνεται! Οι οπαδοί του είδους, τσεκάρετε οπωσδήποτε το φετινό εξαιρετικό τους ντεμπούτο, The Lorekeeper.

Συνέχεια με το ολλανδικό cult συγκρότημα Stash, και όσο καλό ήχο είχαν οι Stygian Path, άλλο τόσο μαύρο χάλι ήταν αυτός των Ολλανδών, όπου, παρά την τίμια, φιλότιμη προσπάθειά τους, ο ήχος ήταν απ’ τους χειρότερους που έχω βιώσει σε live (και πιστέψτε με, έχω δει ΠΑΡΑ πολλά). Παρ’ όλα αυτά, οι οπαδοί τους δεν πτοήθηκαν και υποστήριξαν τη μπάντα, η οποία έδειχνε ενθουσιασμένη στην πρώτη της εμφάνιση σε ελληνικό κοινό. Συνοψίζοντας την εμφάνισή τους, θα πω μόνο αυτό… κρίμα.

Οι Acero Letal που ακολούθησαν ήταν, για κάποιους, η συναυλιακή έκπληξη της χρονιάς! Για τους μη γνωρίζοντες, οι Χιλιανοί παίζουν θεϊκό old school heavy/speed με φοβερή πόρωση και ενέργεια, την οποία απέδωσαν και στο σανίδι εις τη νιοστή! Μάγκες, μιλάμε για το απόλυτο metal ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ!!!!!!! Το μανιακό power trio έσκασε ορεξάτο και με διαολεμένα κέφια στη σκηνή, με τον ήχο ΕΥΤΥΧΩΣ σε ικανοποιητικά επίπεδα και με ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό, μας διέλυσαν κανονικά, καθιστώντας την ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ τους εμφάνιση κατά την ταπεινή μου άποψη ως το metal live της χρονιάς μαζί με King Diamond & Candlemass. ΜΑΚΡΑΝ η καλύτερη μπάντα του διημέρου, ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ!

Αφού τελείωσε η ανελέητη σφαγή των Χιλιανών, σκεφτόμουν… «τι να δεις μετά απ’ αυτό το ΜΑΚΕΛΕΙΟ;» Δε σας κρύβω ότι, για μια στιγμή, μου πέρασε απ’ το μυαλό να φύγω και, αν δεν ακολουθούσαν δύο θρυλικές μπάντες, σίγουρα θα το έκανα.

Λίγη ώρα μετά, και αφού έγιναν τα απαραίτητα στησίματα στη σκηνή, οι βετεράνοι της ελληνικής σκηνής Spitfire πάτησαν το σανίδι του Κυττάρου. Με μοναδικό original μέλος τον αειθαλή Ηλία Λογγινίδη και frontman τον πασπαρτού Τάσο Κροκόδειλο, οι Spitfire, μετά τον όλεθρο των Χιλιανών, ήταν μια ευχάριστη ανάπαυλα κλασικού heavy metal. Τίμησαν όλη τους τη δισκογραφία, αλλά ιδιαίτερα στο άκουσμα των διαχρονικών τους ύμνων, όπως τα Lead Me On και Explosion, οι παλαιότεροι νιώσαμε ρίγη συγκίνησης και νοσταλγίας.

Και ήρθε η ώρα για λίγο NWOBHM με τους θεούς Satan, τους οποίους έβλεπα για τρίτη φορά και μπορώ να πω ότι παραμένουν σταθερά ποιοτικοί, με μοναδική ένσταση, αυτή τη φορά, τον συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα frontman Brian Ross, ο οποίος βγήκε λιάρδα στη σκηνή, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το μικρόφωνο και στο άλλο το μπουκάλι Jägermeister, με αποτέλεσμα μια απίστευτη λογοδιάρροια ανάμεσα στα κομμάτια, όπου πέταγε ό,τι ασυναρτησία του κατέβαινε. Ευτυχώς που, τουλάχιστον, δεν επηρέασε τη συνολική του απόδοση, καθώς και όλης της μπάντας, η οποία ήταν άψογη και που ειδικά στις κλασικές κομματάρες Trial by Fire και Break Free, έγινε πανζουρλισμός με το κοινό να έχει αφηνιάσει τραγουδώντας δυνατά μαζί με το συγκρότημα. Μετά από μια ακόμα θριαμβευτική εμφάνιση των Βρετανών, με το σβέρκο τσακισμένο και με σχεδόν κλειστή φωνή, κατευθύνομαι προς το σπίτι για γέμισμα μπαταριών για τη δεύτερη μέρα.

Σάββατο απόγευμα και, έχοντας προνοήσει να ξεκινήσω πιο νωρίς αυτή τη φορά, μπαίνω στο Κύτταρο γεμάτος περιέργεια να δω την πρώτη μπάντα που ανοίγει τη δεύτερη μέρα, τους Knightgost, ένα νεοεμφανιζόμενο συγκρότημα που παίζει ένα φοβερό κράμα epic/power/speed και μπορώ να πω ότι, όπως και οι επίσης rookies Stygian Path την προηγούμενη μέρα, εντυπωσίασαν, αποτελώντας την έκπληξη της ημέρας. Αρκετά δεμένοι, καλοπροβαρισμένοι και με αέρα έμπειρης μπάντας, σάρωσαν επί σκηνής με το καλησπέρα, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις για το μέλλον! Τα παιδιά βρίσκονται στη διαδικασία ηχογράφησης του πρώτου τους album, το οποίο αναμένω εναγωνίως και που, αν κρίνω απ’ αυτό που άκουσα, θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του είδους.

Επόμενοι στη σειρά οι Σλοβένοι heavy/speed metallers Challenger, με ένα EP και full album στις αποσκευές τους, απέδωσαν ικανοποιητικά το υλικό τους, ζεσταίνοντας ακόμα περισσότερο το κοινό που αδημονούσε για τα main acts.

Συνέχεια με έναν εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του New Wave Of Traditional Heavy Metal, τους Σουηδούς Century, και μετά το επίσης φοβερό δεύτερο album τους, Sign of the Storm, όρμησαν στη σκηνή έχοντας στόφα μεγάλης μπάντας, με εξίσου κορυφαία απόδοση και πολύ καλό ήχο, έστησαν heavy metal πανηγύρι, ξεσηκώνοντας τους οπαδούς τους και όχι μόνο! Σουηδική εγγύηση ποιότητας από ένα συγκρότημα με λαμπρό μέλλον!

Εξίσου σταθερά ποιοτικοί, η μπάντα-μύθος της ελληνικής σκηνής, Crush, μία απ’ τις πρώτες ελληνικές metal μπάντες, ξεκίνησαν το ’78 με το όνομα Underpower, πριν το αλλάξουν στο σημερινό τους δέκα χρόνια αργότερα. Παρά τα χρόνια ύπαρξής τους, κατάφεραν και κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά (είχε προηγηθεί ένα demo το ’88) μόλις το 1993, η οποία παραμένει και η μοναδική τους δισκογραφική παρουσία έως και σήμερα, την οποία τίμησαν δεόντως στο live του Σαββάτου. Τους βετεράνους και μόνα εναπομείναντα μέλη Παναγιώτη Κωνσταντινίδη και Κώστα Βογιατζόγλου, πλαισίωσαν φοβεροί μουσικοί, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στην καθ’ όλα στιβαρή, επική, καθηλωτική τους εμφάνιση. Run to the Highway, Kingdom of the Kings, Ballad of Sorrow, The Gloriest Night μερικοί απ’ τους μεταλλικούς ύμνους που ακούστηκαν, και ανατριχίλα στο κλασικό δίδυμο Beyond the Gates / March of the Deads!

Και έφτασε η ώρα των headliners Warlord… ή μάλλον, πιο σωστά, του περιοδεύοντα θιάσου του κωλοτούμπα θιασάρχη Zonder.

Από πού να το πιάσεις; Από το ότι είχε δηλώσει σε συνέντευξή του πριν χρόνια ότι, μετά τον θάνατο του Τσάμη, δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπαίξει κομμάτια των Warlord; Από το ότι αθέτησε την υπόσχεσή του αυτή και βρήκε πέντε παρατρεχάμενους να τον πλαισιώνουν για ν’ ασελγήσει στο πτώμα του θανόντα; Ή μήπως είμαι εγώ ο κακός που βάζει αρνητικό πρόσημο στη φάση και απλώς ο Zonder συνεχίζει τη μπάντα τιμώντας τη μνήμη του; Όποιο σενάριο και να ισχύει, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ ΔΕΝ ήταν Warlord. Πιο πολύ μου φάνηκε σαν μια tribute band με τον τραγουδιστή να μας μοστράρει από πάνω και backpatch με την αστερόεσσα, κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο ανυπόφορη.

Το κοινό πάντως έδειχνε να το διασκεδάζει δεόντως, μιας που όχι μόνο τίγκαρε το Κύτταρο, αλλά συμμετείχε ενεργά τραγουδώντας με όλη του τη δύναμη, ειδικά στα κλασικά Warlord κομμάτια. Για την ιστορία, παίχτηκαν αρκετοί απ’ τους θρυλικούς τους ύμνους όπως Lucifer’s Hammer, Mrs. Victoria, Aliens, Lost and Lonely Days, Child of the Damned, Penny for a Poor Man, Black Mass κ.ά. Προσωπικά, δεν άντεξα να δω όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και έφυγα στα μισά του live, αηδιασμένος.

Εν κατακλείδι, φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να σιγοντάρει τέτοιου είδους κινήσεις, ειδικά σε περίπτωση που δεν πρόλαβε τη φοβερή εκείνη συναυλία τους το 2013 στο Γκαγκάριν, όταν ο εκλιπών βρισκόταν εν ζωή και δεν έχει ξανακούσει live τα τραγούδια τους, αλλά ας γινόταν τουλάχιστον με τίμιο τρόπο, όπως στις περιπτώσεις των Riot V, Death To All και Left To Die. Αν έσκαγαν π.χ. ως Warlord’s Hammer, η προσέγγισή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική. Μ’ αυτές τις σκέψεις, πήρα τον δρόμο της επιστροφής, μαζεύοντας δυνάμεις για την extra μέρα της Κυριακής.

Τον Ιούνιο, που ανέβηκα Πιερία για το event στο Terra Republic, πέτυχα τον Γρηγόρη απ’ το Eat Metal Recs, ο οποίος μου τόνισε να μην κανονίσω τίποτα μια μέρα μετά το fest. Όταν τον ρώτησα γιατί… «έκπληξη», μου λέει, και αυτό που εννοούσε ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να το φανταστώ! Bonus show από Acero Letal με headliners τους μυθικούς Strana Officina, ένα απ’ τα πρώτα metal συγκροτήματα της Ιταλίας. Ας τα πάρουμε, όμως, απ’ την αρχή. Ο κόσμος, δυστυχώς, αισθητά λιγότερος απ’ τις προηγούμενες μέρες, και τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας, προσφιλείς και αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, heavy/speed metallers Convixion. Πέρα απ’ τα γνωστά τους κομμάτια Matter of Faith, Tomorrow’s Yesterdays, I Come Alive, Heavy Metal Re Mounia, Drink Metal, μας παρουσίασαν και δείγματα απ’ το νέο τους επερχόμενο album.

Άψογοι, όπως πάντα, μας ζέσταναν για τα καλά, μέχρι που έδωσαν τη σκυτάλη στους Acero Letal, οι οποίοι πάτησαν για δεύτερη φορά το σανίδι του Κυττάρου, σκορπίζοντας την καταστροφή και τον όλεθρο! Επί μιάμιση ώρα εξαπέλυσαν ένα σαρωτικό speed/thrash τσουνάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, μας τσάκισε φωνή και σβέρκο, και προς τέρψη του γράφοντα, συμπεριέλαβαν στο set και δύο κομμάτια απ’ την παλιά τους μπάντα Miserycore (όσοι γουστάρετε black/thrash τσεκάρετε ΧΘΕΣ), τα οποία ήταν ειδική παραγγελία απ’ την αφεντιά μου! Μία μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει την ισοπεδωτική, οδοστρωτηριακή εμφάνιση των Χιλιανών: ΧΑΜΟΣ.

Και έφτασε η ώρα για τη μεγάλη έκπληξη του τριημέρου (οι Acero Letal,ήταν η μικρή): οι Ιταλοί underground metal θρύλοι Strana Officina, στην παρθενική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, εφορμούν στη σκηνή και, να πω την αμαρτία μου, ενώ περίμενα μια χλιαρή αρπαχτή, οι τύποι με διέψευσαν πανηγυρικά! Για δύο ώρες σχεδόν, βιώσαμε ένα μεγαλειώδες live, με χορταστικό set που κάλυψε όλη τους τη δισκογραφία, όπου ακούστηκε και το έπος The Kiss of Death.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ πιο θριαμβευτικό κλείσιμο γι’ αυτό το επικό metal τριήμερο!

Να ’μαστε καλά και του χρόνου πάλι εκεί!