Μελαγχολικές συνθέσεις, "μαύρες" μελωδίες και βαριά ριφς
Δεύτερο προσωπικό άλμπουμ για τον μάστορα των ριφ Kirk Windstein και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι η λέξη "προσωπικό" είναι κυριολεκτικός χαρακτηρισμός.
Αυτό το λέω, καθώς όλο το άλμπουμ βρίθει από έντονο συναισθηματισμό. Μελαγχολικές συνθέσεις, "μαύρες" μελωδίες και βαριά ριφς μεταδίδουν συναισθήματα που φαίνεται πως ο Windstein ήθελε απλόχερα να μοιραστεί μαζί μας.
Ως επιβεβαίωση όλων των παραπάνω, έρχεται και η επιλογή της διασκευής του Eleanor Rigby των Beatles. Ομολογώ πως μου πήρε κάποιες στιγμές ώστε να καταλάβω ότι πρόκειται για διασκευή. Το κομμάτι έχει ενσωματωθεί πλήρως στο σκοτεινό ύφος του άλμπουμ — προσωπικά το προτιμώ σε αυτή του την εκτέλεση, καθώς δε με λες και μεγάλο θαυμαστή των Σκαθαριών.
Κομμάτια όπως το εναρκτήριο Ethereal Waves, το Lord Of Retribution και το A Sinner’s Truth πιστεύω πως είναι τα πιο δυνατά του άλμπουμ, καθώς τα χαρακτηριστικά ριφς του Windstein, που κακά τα ψέματα, γι’ αυτό τον αγαπάμε, κυριαρχούν απέναντι στη μελωδία χωρίς όμως να τη «καπελώνουν».
Γενικά, το Ethereal Waves είναι ένα άλμπουμ για να το ακούσεις μόνος σου τις κατάλληλες στιγμές. Κοινώς, όχι για όλες τις ώρες. Δεν έχει το "χιτάκι", αλλά δεν έχει και fillers. Μπορεί άνετα να γίνει και για σένα πολύ "προσωπικό" κάποιες στιγμές.
