Οι Συναυλίες Μετά τις Τραγωδίες: Πώς το Crowd Safety Έγινε Αναγκαιότητα

Από τις μεγάλες καταστροφές του παρελθόντος μέχρι τα σημερινά live, το ζήτημα της ασφάλειας μετατράπηκε σε κρίσιμο παράγοντα για διοργανωτές, καλλιτέχνες και κοινό.

Υπάρχουν συναυλίες που τις θυμάσαι για πάντα — και υπάρχουν και εκείνες που δεν θες καν να τις αναφέρεις. Κάθε φορά που μια τραγωδία συμβαίνει σε live, κάτι αλλάζει μέσα σε όλους: στα venues, στα συγκροτήματα, αλλά κυρίως σε εμάς που μπορεί να έχουμε βρεθεί μέσα στο πλήθος. Δεν είναι μόνο το σοκ∙ είναι η συνειδητοποίηση ότι πολλές φορές οι άνθρωποι που έχουν ευθύνη… απλώς δεν την παίρνουν στα σοβαρά. Κι εκεί γεννιέται το αναδύεται το γνωστό ερώτημα «μα καλά, τι κάνουν αυτοί οι ηλίθιοι;».

Η αλήθεια είναι πως η εμπειρία των συναυλιών δεν είναι η ίδια με δέκα ή είκοσι χρόνια πριν. Όσο κι αν γουστάρουμε την αίσθηση της κοινότητας, το σπρώξιμο, την ενέργεια που ανεβαίνει από το πάτωμα και φτάνει μέχρι το σβέρκο, πλέον υπάρχει και μια μικρή, ενοχλητική φωνή στο βάθος που λέει: «ΟΚ, αλλά αν κάτι πάει στραβά;». Και αυτή η φωνή δεν προέκυψε από το πουθενά. Προέκυψε επειδή σε πολλές περιπτώσεις, κάποιοι δεν έκαναν τα βασικά. Ούτε καν τα στοιχειώδη με αποτέλεσμα να χαθούν ανθρώπινες ζωές.

Ένα, πιο πρόσφατο, από αυτά ήταν το Astroworld του Travis Scott. Σιγά μην τον ξέρετε, αλλά τον ξέρει ο γιος μου από το Fortnite! Το Astroworld δεν ήταν «ατύχημα». Ήταν το αποτέλεσμα μιας πλήρους αποτυχημένης διοργάνωσης και 10 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Όπως και η φωτιά στο Station Nightclub το 2003, που την έβλεπες στο ντοκιμαντέρ και πάγωνες: 100 άνθρωποι πέθαναν γιατί κάποιος είπε «ε, μωρέ, βάλτε πυροτεχνήματα, τι θα γίνει;», σε ένα μαγαζί που ήταν ό,τι να ναι από θέμα πυρασφάλειας.

Και φυσικά, το Love Parade το 2010, όπου 21 άνθρωποι πήραν την τελευταία τους πνοή γιατί ο κόσμος στριμώχτηκε σε ένα τούνελ που δεν έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιηθεί σαν μοναδική είσοδος και έξοδος.

Κι έτσι, ναι - όταν πλέον πάω σε live, έχω το νου μου. Μπαίνω στον χώρο και χωρίς να το σκέφτομαι, χαρτογραφώ εξόδους, κοιτάζω πόσο πυκνό είναι το κοινό, βλέπω αν το προσωπικό μοιάζει να ξέρει τι κάνει ή αν απλά τους φόρεσαν ένα t-shirt security και τους πέταξαν στη μάχη. Δεν μου χαλάει την εμπειρία∙ μου θυμίζει απλά ότι η εμπειρία αυτή δεν είναι δεδομένη.

Μετά από κάποια τραγικά περιστατικά, το crowd safety έγινε ξαφνικά mainstream. Τα venues αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν. Το θέμα δεν είναι η εικόνα, είναι η νοοτροπία.

Από την πλευρά των καλλιτεχνών, η αλλαγή, θεωρώ, ότι είναι πλέον εμφανής. Παλιά, αν κάποιος λιποθυμούσε στο κοινό, οι περισσότεροι πάνω στη σκηνή… δεν το μάθαιναν ποτέ. Τώρα βλέπεις πολλούς να σταματούν το τραγούδι, να ζητούν φως, να δίνουν οδηγίες. Όχι γιατί το επιβάλλει η «πολιτική», αλλά γιατί έχουν ζήσει και οι ίδιοι πόσο γρήγορα μπορεί να ξεφύγει μια κατάσταση.

Και ο κόσμος; Κι εμείς αλλάξαμε. Όχι μόνο επειδή μεγαλώσαμε, αλλά επειδή καταλάβαμε ότι σε ένα live δεν είμαστε απλώς «ακροατές». Είμαστε συνθήκη. Αν πέσει κάποιος, τον σηκώνουμε. Αν βλέπουμε πανικό, ανοίγουμε χώρο. Αν κάτι δεν πάει καλά, δεν παριστάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Αυτές οι μικρές κινήσεις σώζουν ανθρώπους πολύ πριν επέμβει οποιοσδήποτε «επίσημος».

Το crowd safety δεν είναι μόδα, ούτε checklist. Είναι το σημείο όπου η χαρά της συναυλίας συναντά την ευθύνη. Γιατί το live πρέπει να σε αλλάζει, όχι να σε σημαδεύει. Κι αν κάτι μας έμαθαν οι τραγωδίες, είναι ότι η μουσική είναι αρκετά δυνατή από μόνη της — δεν χρειάζεται να την παίξουμε κορώνα-γράμματα για να τη ζήσουμε πραγματικά.