Photo credits
Η δυναμική επιστροφή του τρίο από τον Καναδά
Οι Danko Jones είναι από τις λίγες μπάντες που με έστειλαν πριν σχεδόν δύο χρόνια, μεσημεριάτικα, στην Πλατεία Νερού με δεν ξέρω κι εγώ πόσους βαθμούς Κελσίου για να τους δω μαζί με τους παν-αδιάφορους The Subways και τους συμπαθέστατους Offspring. Όλοι τότε με ρωτάγανε: «Θα τα πούμε στους Offspring;» κι εγώ απάνταγα: «Θα τα πούμε στους Danko!»
Πριν λίγες μέρες βγάλανε καινούργιο άλμπουμ κι εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι, ώσπου ο Άλεξ μού έστειλε μήνυμα: «Θα γράψεις εσύ ή εγώ για το νέο Danko;»
Η απάντηση εννοείται ήταν ΕΓΩ, και έτρεξα κατευθείαν να το ακούσω!
Το Leo Rising βρίσκει τους Danko Jones στην πιο ώριμη αλλά ταυτόχρονα πιο διψασμένη φάση τους. Είναι ένα άλμπουμ που δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από παραγωγές ή trends: εδώ έχουμε το κλασικό hard/punk rock που χαρακτηρίζει τη μπάντα από τα ’00s, μόνο που τώρα ακούγεται πιο συμπαγές, πιο αποφασισμένο και, ενώ δεν γίνεται ποτέ βαρύ, έχει εκείνη τη δαγκωνιά που λείπει από πολλούς “φιλτραρισμένους” σύγχρονους δίσκους.
Από την αρχή, με το “What You Need”, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο δίσκος κινείται στη λογική «μπαίνουμε – παίζουμε – φεύγουμε». Ο Danko παραμένει ένας από τους λίγους frontmen στο είδος που μπορεί να δώσει attitude χωρίς να ακούγεται ποζεράς: σου πετάει τη φωνή στα μούτρα, αλλά με εκείνη τη χαρακτηριστική θεατρικότητα που έχει χτίσει ο ίδιος. Όλο το σύνολο δίνει την εντύπωση μπάντας που ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει.
Ξεχωρίζει η παρουσία του Marty Friedman στο “Diamond in the Rough”, όχι επειδή αλλάζει τη φυσιογνωμία του άλμπουμ, αλλά επειδή κουμπώνει στη φιλοσοφία του: λίγη επιπλέον λάμψη, ένα πιο “ηλεκτρισμένο” χρώμα, χωρίς να απομακρύνει το κομμάτι από το γνώριμο Danko-στυλ. Το υπόλοιπο υλικό παραμένει σταθερά uptempo, με κομμάτια φτιαγμένα για live καταστάσεις (την επόμενη φορά θέλω να τους δω σε κλαμπ και όχι σε φεστιβάλ — Εύα, ακούς?!).
Το Leo Rising δεν ψάχνει κάποια νέα ταυτότητα· αγκαλιάζει όμως με καθαρότητα και αυτοπεποίθηση αυτό που ήταν πάντα οι Danko Jones.
Συνολικά, είναι ένα άλμπουμ που δεν υπόσχεται κάτι πέρα από ένταση, groove και χαρακτήρα — και το παραδίδει ακριβώς έτσι. Χωρίς περιττές φιλοδοξίες, αλλά με απόλυτη συνείδηση του ποιοι είναι οι Καναδοί και γιατί συνεχίζουν να έχουν θέση στο σημερινό punk/rock τοπίο.
