V/A - Killed by Deaf: A Punk Tribute to Motörhead

Punk & Lemmy: μια σχέση... live to win

Οι πάνκηδες με τους Motörhead, όπως και οι Motörhead με τους πάνκηδες, είχαν πάντα μια ιδιαίτερη σχέση. Οπότε ήταν πολύ φυσικό να κυκλοφορήσει και μια συλλογή φόρος τιμής στη μπάντα του «θείου» Lemmy, με τραγούδια τους παιγμένα στην punk εκδοχή τους από γνωστά συγκροτήματα του είδους.

Στο μυαλό μου, οι διασκευές πρέπει να έχουν δύο πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι οι μπάντες που κάνουν τη διασκευή να ενσωματώνουν το τραγούδι που καλούνται να διασκευάσουν στον δικό τους ήχο. Αν απλώς παίζουν το κομμάτι όπως και οι δημιουργοί του, αυτό είναι επανεκτέλεση κι όχι διασκευή. Η διασκευή πρέπει να έχει και το προσωπικό «άγγιγμα» του διασκευαστή.

Το δεύτερο σημείο είναι ο σεβασμός στην αρχική δημιουργία. Μπορεί κάποιος να πάρει και ν’ αλλάξει τα πάντα για τις ανάγκες μιας διασκευής και να κρατήσει μόνο κάποιες από τις αρχικές ιδέες, αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει και το αποτέλεσμα να σου θυμίζει τι ακούς — τις ρίζες του κομματιού δηλαδή.

Με γνώμονα όλα τα παραπάνω, έκατσα και άκουσα το Killed By Deaf: A Punk Tribute To Motörhead.

Θα χωρίσω τις μπάντες που κλήθηκαν να διασκευάσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια των Motörhead σε τρεις κατηγορίες:

α) αυτούς που έπιασαν το νόημα και πραγματικά διασκεύασαν το τραγούδι που επέλεξαν,
β) αυτούς που έκαναν απλώς μια τίμια επανεκτέλεση και το μόνο στοιχείο που θυμίζει διασκευή είναι ότι η φωνή δεν είναι του Lemmy,
γ) αυτούς που πέρασαν και δεν ακούμπησαν (σε μία περίπτωση, δυστυχώς, το τραγούδι «εκτελέστηκε» στην κυριολεξία).

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι Rancid (Sex & Death), Fear (The Chase Is Better Than The Catch), Slaughterhouse (Love Me Like a Reptile), Casualties (The Hammer), Anti-Nowhere League (Born to Raise Hell), Love Canal (No Voices in the Sky), Soldiers of Destruction (Overkill) και οι Wisdom In Chains (Iron Fist). Άξιες διασκευές όλες, με αγαπημένες μου αυτές των Fear και των Wisdom In Chains όπου και οι δύο οικειοποιήθηκαν τα τραγούδια με απόλυτο σεβασμό δίνοντας τους και μια φρεσκάδα πολύ ευχάριστη για τον ακροατή.

Στη δεύτερη κατηγορία: οι Pennywise (Ace of Spades), The Bronx (Over the Top) και οι Lagwagon (Rock 'n' Roll). Κατά την άποψή μου, οι The Bronx προσπάθησαν περισσότερο να βάλουν στο κομμάτι το προσωπικό τους στοιχείο, αλλά δεν τα πολυκατάφεραν.

Και στην τρίτη – «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» – οι GBH (Bomber) και οι Murphy’s Law (Stay Clean). Για τους δεύτερους αμφιταλαντεύτηκα αρκετά, αλλά παρόλο που αγαπάμε τους Murphy’s Law, δε νομίζω ότι έκαναν μια καλή διασκευή. Για τους αγαπημένους μου GBH, που πήραν στα χέρια τους το αγαπημένο μου Bomber, τι να πω; Φαλτσάρει η κιθάρα (δε ξέρω αν έγινε σκόπιμα, πάντως δε πέτυχε το πείραμα) και η φωνή και ο τρόπος που ερμηνεύει το Bomber ο Collin δε μου κολλάει με τίποτα.

Το άλμπουμ κλείνει με το μοναδικό κομμάτι που δεν είναι των Motörhead, το Neat Neat Neat των Damned, παιγμένο όμως μαζί με τους Motörhead, το οποίο φυσικά και δε χρήζει σχολιασμού!