A Monkey Shine: Στις παρυφές του συνειδητού

Μια συνομιλία για την απώλεια, τη μετάβαση και τη μουσική ως καταφύγιο.

Υπάρχουν δίσκοι που δεν ακούγονται· βιώνονται. Το Altered State των A Monkey Shine είναι ακριβώς αυτό — μια εμπειρία που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην επίγνωση, εκεί όπου το φως και το σκοτάδι συνυπάρχουν χωρίς να ζητούν εξηγήσεις.

Η μπάντα, με ήχο που πατά στο alternative αλλά φλερτάρει με το blues, το post-rock και το ψυχεδελικό στοιχείο, φτιάχνει ένα τοπίο πιο κοντά σε κινηματογραφικό σύμπαν παρά σε μουσική σκηνή.

Μιλήσαμε με τον δημιουργό πίσω από το project, τον Γιώργο Τόλια, ο οποίος μοιράστηκε τις σκέψεις του για τη συνείδηση, τη δημιουργία, τη Νέα Ορλεάνη που τον διαμόρφωσε και την απώλεια που μετατρέπεται σε ήχο.

Το άλμπουμ σας έχει έντονη ατμόσφαιρα — σχεδόν κινηματογραφική. Αν γινόταν ταινία, ποιος θα τη σκηνοθετούσε και ποιο κομμάτι θα έπαιζε στους τίτλους τέλους;

Θα ήθελα να την σκηνοθετούσε ο Stanley Kubrick μαζί με τον Ken Loach. Είναι και οι δύο από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες.
Το κομμάτι για τους τίτλους τέλους θα ήταν το Lazy Eye.

Τι σημαίνει να παίζεις alternative rock στην Ελλάδα του 2025; Πώς είναι να κουβαλάς τέτοιο ήχο σε μια χώρα που αγαπά περισσότερο το «έντεχνο» και το «metal»;

Η μουσική, κατά τη γνώμη μου, είναι μία. Το αν είναι καλή, κακή ή μέτρια, θέλω να το αφήσω στους ακροατές να το πουν. Η γνώμη του καθενός για οποιοδήποτε έργο τέχνης είναι υποκειμενική.

Προσωπικά, δεν έγραψα το άλμπουμ με στόχο να αρέσει σε όλους, αλλά για να προβληματίσει αυτόν που θα το ακούσει — και, ενδεχομένως, να τον αγγίξει σε κάποια εσωτερικά σημεία, εκεί όπου η μουσική και οι στίχοι μπορούν να φτάσουν.

Ο αγγλικός στίχος σίγουρα δυσκολεύει περισσότερο έναν Έλληνα ακροατή, αλλά δεν πειράζει· υπάρχει και η μουσική που ταξιδεύει πέρα από τα όρια της γλώσσας.

Αν έπρεπε να συστήσετε τους A Monkey Shine σε κάποιον που «δεν ακούει» alternative, ποιο τραγούδι θα του βάζατε πρώτο και γιατί;

Θα του έβαζα να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο — αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι, αυτό θα ήταν το Audiotrip (featuring Duke Garwood).
Είναι το πιο συναισθηματικό μας τραγούδι και έχει θέμα κάτι που όλοι οι άνθρωποι έχουν περάσει ή θα περάσουν στη ζωή τους: dealing with the loss of a loved one.
Το έγραψα στη μνήμη της μητέρας μου, Νίκης, και το αφιερώνω σε όλους τους αγαπημένους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή.

Η Νέα Ορλεάνη είναι στα θεμέλια της ιστορίας σας. Πόσο από αυτήν κουβαλάτε ακόμα στη μουσική ή στη νοοτροπία σας;

Τη Νέα Ορλεάνη την κουβαλάω εγώ προσωπικά στη ζωή μου. Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ τα έγραψα εγώ, και σε τρία από αυτά με βοήθησε ο Νικόλας Σπηλιωτόπουλος με το πιάνο του.Έζησα τρία χρόνια στη Νέα Ορλεάνη και την αγαπώ πολύ. Στις επόμενες δουλειές μας θα δούμε πού θα μας πάει ο δρόμος.

Και για το φινάλε: όταν κλείνει ο ενισχυτής και έρχεται η σιωπή — τι μένει μέσα σας; Η ανακούφιση ότι «τα είπατε» ή η ανάγκη να γράψετε το επόμενο;

Σε αυτή την ερώτηση θα απαντήσω με κάποιους στίχους που έγραψα:

«Drink the wine and play a song, let me dream, I won’t be long.»
«The truth will do, don’t try to hide, just enjoy the ride.»

Κάποιες συνεντεύξεις μοιάζουν με απαντήσεις. Άλλες, όπως αυτή, με καθρέφτες.

Ο δημιουργός των A Monkey Shine  Γιώργος Τόλιας δεν ψάχνει να εξηγήσει το Altered State — το αφήνει να αναπνέει, να αλλάζει μορφή, να καθρεφτίζει κάθε ακροατή διαφορετικά.

Ίσως τελικά αυτό να είναι και η ουσία του: μια πρόσκληση να χαθείς μέσα του και να επιστρέψεις λίγο διαφορετικός.